Getuigenis dochter MS-patiënte

Beste bezoeker van de website,

Al 30 jaar lijdt mijn moeder aan multiple sclerose, maar deze aandoening werd pas gediagnosticeerd in het jaar 1993. Op dat moment had ik de leeftijd van 4 jaar bereikt. Op die leeftijd wist ik natuurlijk nog niet wat er gaande was. Maar naarmate de tijd verstreek, had ik wel ergens een vermoeden dat er hier of daar iets niet pluis was. Gedurende een bepaalde periode gaf mijn moeder zichzelf enkele keren per week een injectie in de buik. De reden waarom ze dat deed wist ik niet, maar ergens had ik wel een gevoel dat er iets niet klopte.
Toen mijn moeder naar een dokter/professor zo ver in het land op consultatie ging, vertelde ze mijn zus en ik dat het voor de pijn in haar rug was. Wij geloofden dat.

Maar op een bepaald moment hebben mijn ouders toch de stap gezet om mijn zus en ik in te lichten over haar ziekte. Dit op de leeftijd van 14 jaar. Wat mijn ouders ons nu juist verteld hebben over MS weet ik niet meer. Als 14-jarige sta je er eigenlijk niet bij stil wat deze ziekte nu precies inhoudt. Op dat ogenblik wist ik dat het een aandoening van het centrale zenuwstelsel was, daar ik op dat moment net over dit lichaamsstelsel op school onderricht kreeg. Maar mijn inzicht reikte nog niet zo ver om het hele proces van MS te begrijpen. Maar als ik vragen had omtrent de ziekte, kon ik altijd bij mijn moeder terecht voor antwoorden. Ooit werd er eens een weekend georganiseerd voor kinderen van wie één van de ouders aan MS lijden. Tijdens dit weekend zou er informatie over de aandoening gegeven worden, dit via allerlei activiteiten. Tevens zouden we er de kans krijgen om kennis te maken met lotgenoten. Toch zijn mijn zus en ik niet op dit aanbod ingegaan. Volgens mij was dit grotendeels te wijten aan het feit dat wij hier nog niet klaar voor waren. Wij hadden het nieuws nog maar pas vernomen en wisten nog maar gedeeltelijk wat er nu allemaal rondom ons gebeurde.

Vandaag de dag sta ik een stuk verder in mijn ontwikkeling. Mede door mijn opleiding is mijn kennis over de aandoening MS gegroeid en vallen alle puzzelstukjes van de voorbije jaren in elkaar. Dit maakt het voor mij dan ook gemakkelijker om bepaalde uitspraken van mijn moeder in het juiste perspectief te plaatsen. Zo weet ik dat wanneer mijn moeder aangeeft last te hebben van zinderingen in haar benen of wanneer ze ons duidelijk maakt dat ze duizelig is, we aan de alarmbel moeten trekken en het wat rustiger aan moeten doen. Maar mensen van buitenaf kunnen als het ware niets zien aan mijn moeder wat erop zou kunnen wijzen dat ze MS heeft. Dit heeft als gevolg dat ook die mensen vaak geen rekening gaan houden met de toestand van mijn moeder. Volgens mij maakt dit het er voor haar niet makkelijk op.

De diagnose MS betekent voor vrijwel iedereen een flinke schok, niet in het minst voor de personen die heel dicht bij de zieke persoon staan. De gezondheid komt plots in een heel ander daglicht te staan. Veel zekerheden die als vanzelfsprekend waren, lijken ineens verdwenen. Niemand heeft graag MS, laat dit duidelijk zijn. Maar ondanks MS is niet alles kommer en kwel, is niet alles droevig en donker. Al kan mijn moeder misschien niet goed meer fietsen of zwemmen, er zijn nog zoveel andere dingen die we met elkaar kunnen doen. Elke dag doen mijn moeder en ik samen boodschappen. Ieder weekend kan je ons vinden in één of andere winkelstraat van een grootstad, lekker keuvelend langs de etalages. Het heeft dus weinig zin om te blijven stilzitten en af te wachten. Het is vooral belangrijk om verder te gaan met het leven en in gedachten te houden dat MS wel belangrijk is, maar niet alles overheersend, niet het enige is dat telt in het leven.

Natuurlijk ben ik bedroefd dat mijn moeder een ziekte heeft die nog niet te genezen is. Maar ik ben ook trots op de manier waarop zij zich erdoor slaat. De ziekte van mijn moeder geeft het leven een aparte betekenis. We zijn dikwijls op elkaar aangewezen. Dit zorgt ervoor dat we een goede band met elkaar hebben. Ik kan eigenlijk uit de grond van mijn hart zeggen dat mijn moeder mijn beste vriendin is. En als we eens eerlijk zijn met onszelf denk ik dat er vandaag de dag niet veel jongeren zijn die dit ook kunnen zeggen.

Ik kan mij gelukkig prijzen met een moeder zoals zij.