Pers 2016

Januari 2016

2016.01 Nieuwjaarsontbijtbuffet

_______________________________________________________________________________________________

In september 2016 kreeg Marleen van de Krant van West-Vlaanderen de vraag iets meer te vertellen over het MS Huis Menen voor hun item “GOE gezeid”. Een interview door Dhr. Stefaan Lernout. 

GOE GEZEID

“Geef nooit de moed op”

BIO 

PRIVE > Marleen Deruytere (54) woont in de Vooruitgangstraat in Menen. Ze is getrouwd met Stefaan Acke en mama van Annelies (28) en Jolien (27). Kleindochter Emma (13 maanden) is haar oogappel.

LOOPBAAN > Marleen studeerde af als ziekenhuisverpleegkundige. 25 jaar werkte ze in wzc Sint-Camillus. Op haar 24-ste kreeg Marleen te horen dat ze MS had. Nadat de vzw Lidwina en het MS-Huis in Hasselt leerde kennen, richtte ze in 2009 een MS-Huis in Menen op.

MENEN – Het MS-Huis in Menen verwelkomt bezoekers uit West- en Oost-Vlaanderen. Meer en meer MS-patiënten vinden de weg naar de oase van positivisme in de Rijselstraat. Bezielster van het huis is Marleen Deruytere. Zij zegt het goed en doet het ook goed.

Wat moeten we ons bij het MS-Huis voorstellen?

“Het is een plaats waar mannen en vrouwen die de diagnose multiple sclerose (MS) gekregen hebben in een rustige sfeer informatie kunnen krijgen over hun ziekte, ervaringen met anderen kunnen uitwisselen of gewoon bij elkaar kunnen komen.”

Hoe ben je op het idee gekomen om in Menen een MS-Huis te openen?

“Sinds 1993 ben ik zelf MS-patiënt. Toen stond ik er alleen voor. Er was geen opvang en ik wist niet waar ik met mijn vragen en angsten heen kon. Ik heb me nooit neergelegd bij mijn ziekte. Toen de diagnose gesteld werd ben ik onmiddellijk naar dé MS-autoriteit in België gegaan. Professor Medaer in Hasselt stond toen al in contact met Amerikaanse neurologen en was op de hoogte van de nieuwste behandelingen. Telkens was ik kandidaat proefpersoon, wat het ook mocht kosten. Ik was en ben een dulle op dat vlak. Daardoor en natuurlijk ook door mijn opleiding als verpleegkundige, werd ik door professor gevraagd om een MS-Huis op te richten.”

Wie zijn je bezoekers?

“Als je te horen krijgt dat je MS hebt, dan stort je wereld in elkaar. Je zit met zoveel vragen, niet alleen van puur medische aard. Met die vragen kan je minder terecht bij de huisarts en nog minder bij de neuroloog. Ik ben geen dokter, maar soms kan ik een eenvoudig antwoord geven op die vragen. Ik ga patiënten nooit zelf opzoeken, het initiatief moet van hen zelf komen. Ik stel vast dat de meesten die de stap gezet hebben daar oprecht blij mee zijn. Momenteel hebben we zo’n 60 bezoekers.”  

Waar komt het succes van het MS-Huis vandaan?

“Vooral toch via de mond-tot-mondreclame. De MS-patiënten moeten zich op hun gemak voelen. Als ze voor het eerst langskomen, dan sta ik aan de deur om hen te verwelkomen. Menselijkheid, geborgenheid en begrip: daar gaat het om. Privacy is heel belangrijk, luisteren naar elkaar en elkaar helpen ook. Alle vragen komen aan bod, twijfels over het heden, angsten voor de toekomst. Het is heel belangrijk om familie en vrienden te betrekken bij deze ziekte die vaak toch nog op onbegrip stuit.”

Jullie organiseren op regelmatige tijdstippen een bijeenkomst?

“We hebben ons als taak gesteld om MS-patiënten samen te brengen, daarom organiseren we regelmatig activiteiten zoals een namiddag bloemschikken. Je merkt dat mensen ervaringen uitwisselen en zo beseffen dat ze niet afgeschreven zijn. Op onze bijeenkomsten wordt niet alleen over MS gepraat, er wordt gelachen en plezier gemaakt, vriendschappen gesmeed. We hebben opvallend veel jonge bezoekers. Er heerst een heel positieve sfeer tijdens de bijeenkomsten.”

Wanneer is het MS-Huis open?

“Er zijn eigenlijk geen openingsuren. Je kan me bij manier van spreken elk moment van de dag bereiken. Je mag niet aarzelen om een vraag om hulp te beantwoorden. Dan maak ik snel een afspraak met de patiënt, liefst binnen de week.”

Hoe doe je dat, steeds weer opnieuw klaarstaan voor wie hulp nodig heeft?

“Ik ben van nature uit positief ingesteld. Ik leef en eet ook gezond en die boodschap geef ik door. Als iemand langs komt en die zegt: ‘Ik kan geen vijf stappen meer zetten’, zal ik zeggen: “Ja, maar je kan wel nog vier stappen zetten”. Kan je niet vliegen, loop. Kun je niet lopen, ga. Kun je niet gaan, kruip. Maar blijf nooit stilstaan. Dit hangt op een bord ik het MS-Huis en vat perfect de boodschap samen.

Kan je mensen moed inspreken, ook als je je zelf niet goed voelt?

“Het gebeurt dat ik drie uur lang praat met een bezoeker die het echt niet meer ziet zitten. Als ze dan weggaan en oprecht zeggen: ‘Merci Matleen’, dan weet ik waarom ik het doe.”

Rest er dan nog vrije tijd?

“Heel weinig. Mijn vrije tijd gaat naar mijn familie. Ik heb het ongelooflijke geluk om wat tijd door te brengen met mijn kleindochter Emma. Daar haal ik weer energie uit.”